Późna wiosna (1949) reż. Yasujirô Ozu

Somiya, wdowiec w podeszłym wieku, mieszka z córką Noriko, która w jego miemaniu osiągnęła już wiek, w którym może wyjść za mąż. Jednakże ona woli życie z ojcem niż małżeństwo. Aby zmusić ją do ślubu Somiya znajduje partnerkę dla siebie.Statyczna kamera, statyczna narracja, a w tej powściągliwości całe bogactwo przeżyć. Im starsza jestem, tym bardziej doceniam skromne piękno filmu obyczajowego.Fabuła jest tu tylko szkicem. Koncentruje się na rozterkach dziewczyny, która rezygnuje z małżeństwa w trosce o niezbyt samodzielnego ojca. Sednem filmu jest przede wszystkim ulotny nastrój i wnikliwy portret psychologiczny. 8/10