Przesłuchana Dyskografia: Budgie (Walia)

Budgie – walijska grupa hard rockowa powstała w 1967 w Cardiff jako trio Burke Shelleya, Tony'ego Bourge'a i Raya Phillipsa.

Pomimo iż przez cały okres swego istnienia nie zdobyła popularności poza Polską, wśród krytyków uchodzi za jedną z najbardziej wpływowych grup w historii tzw. "ciężkiego rocka", porównywaną pod tym względem z takimi zespołami jak Black Sabbath, Led Zeppelin czy Deep Purple[3]. W latach 80 stała się jednym z najważniejszych prekursorów nurtu zwanego New Wave of British Heavy Metal[4].

Charakterystyczną cechą stylu Budgie jest pełna napięcia gra sekcji rytmicznej oraz ciężkie riffy gitarowe, zwłaszcza jeśli chodzi o epickie utwory grupy (Parents czy też Napoleon Bona Parts 1 & 2). Wszystko to wypełniał wysoki głos wokalisty o rzadko spotykanej barwie oraz teksty utworów: jednym razem mocno egzaltowane, dotyczące wspomnień z młodości i wskazówek godziwego życia, drugim zaś − groteskowe, nasycone czarnym humorem, osadzone w absurdalnym, surrealistycznym świecie (Nude Disintegrating Parachutist Woman i inne)Budgie powstało w Cardiff w 1967 r. w składzie: basista/wokalista Burke Shelley, gitarzysta Brian Goddard, perkusista Ray Phillips i pod nazwą Budgie Droppings, oprotestowana przez pastora, który udostępniał muzykom salę na próby. (Podobno nazwę zespołu zaczerpnięto z serialu telewizyjnego.) Historii tej jednak zaprzeczył sam Burke Shelley w wywiadzie dla pisma Teraz Rock w 2004 roku. Podobno grupa początkowo nazywała się Six Ton Budgie. W późniejszych latach pod tą nazwą występował oryginalny perkusista Budgie - Ray Phillips. Niedługo do muzyków dołączył drugi gitarzysta Tony Bourge, a Goddard opuścił grupę. Początkowo zespół inspirował się dokonaniami The Beatles, ale wkrótce zaczął dążyć do osiągnięcia mocniejszego brzmienia w stylu Led Zeppelin i Black Sabbath. Aż do 1971 r. miał status amatorski, występując w klubach w Walii. Przełom nadszedł, gdy nagrania Budgie trafiły w ręce znanego producenta Rodgera Baina. Dzięki temu zespół podpisał kontrakt z wielką wytwórnią i mógł wejść do studia, by nagrać materiał na swoją debiutancką płytę.

Album nazwany po prostu Budgie ukazał się w 1971 r. nakładem koncernu MCA. Nagrany został w 4 dni na żywo w studiu na tzw. ośmiośladzie. Przyniósł ciekawe połączenie ciężkich basowo-gitarowych riffów i charakterystycznego wysokiego, nieco infantylnego głosu wokalisty. Zapoczątkował częste u Budgie tworzenie kompozycji kolażowych o kilku zmianach tempa i nastroju (tu w utworze The Author). Niezwykłości dopełniały dziwne, humorystyczne teksty autorstwa Shelleya oraz akustyczne przerywniki. Na płycie wyróżniał się najdłuższy utwór, zamykający pierwszą stronę albumu winylowego, czyli Nude Disintegrated Parachutist Woman (pod koniec 2003 r. nagrał go amerykański zespół Federation X z pomocą słynnego inżyniera dźwięku Steve'a Albiniego). Ale mimo ciekawego materiału i pochlebnych opinii krytyków, album nie zyskał zbyt dużej popularności. Nie zniechęciło to członków zespołu, którzy rok po debiucie wydali kolejną dobrze ocenianą płytę Squawk, również produkowana przez Baina. Na niej znalazł się singlowy utwór Whiskey River oraz epicka kompozycja Young Is a World.W 1982 r. poszerzono skład o klawiszowca Duncana Mackaya, co zbliżyło styl grupy do album-oriented rock, czego dowodem jest nagranie mocno w zamiarze komercyjnej płyty Deliver Us From Evil (1982). Krążek ten poniósł jednak klęskę artystyczną oraz komercyjną i do dziś uważany jest za najsłabsze wydawnictwo zespołu. Zawiera jednak bardzo popularne nagrania, które trafiły na listę przebojów w Polsce: balladę Alison oraz rockowy utwór Hold On To Love, a także początkowo nie prezentowany w Polskim Radiu utwór Bored With Russia. Najciekawszy na płycie jest utwór Flowers In The Attic, kończący pierwszą stronę płyty analogowej, w którym wykorzystano gitarę akustyczną i brzmienia orkiestrowe. Reszta materiału znamionuje wyczerpanie inwencji, tak w muzyce, jak i w nienadzwyczajnych, pozbawionych wcześniejszego surrealizmu tekstach np. Don't Cry (utwór Alison mógł zainspirować zespół Sonic Youth i jego nagranie Dirty Boots). Deliver Us From Evil zajął 62 miejsce na brytyjskich listach przebojów[6][7].

Latem 1982 r. Budgie zagrało na festiwalu w Reading, a w sierpniu 1982 r. odwiedziło Polskę dając podczas dwutygodniowego tournée 16 koncertów, które zgromadziły ogromne rzesze ludzi i potwierdziły wielką popularność grupy w tym kraju. Zaskoczyło to również muzyków, którzy w trakcie trasy zmienili jej program i dodali więcej klasycznych nagrań. Na nowej płycie zamieścili dedykację po polsku, a dla fanów z Białegostoku, gdzie planowany koncert nie doszedł do skutku, przeznaczyli kilkanaście egzemplarzy albumu. Mimo to był to bardzo nieudany artystycznie okres dla grupy, która zagubiła swój styl oraz traciła fanów.

Po niepowodzeniach z początku lat 80. zespół zwolnił tempo. W 1986 r. miejsce Williamsa zajął Jim Simpson, były perkusista UFO, jednak ten skład okazał się epizodem. Rozpad grupy nastąpił w 1988 r. Burke Shelley najpierw próbował nagrywać solo, rok później założył grupę The Superclarkes, która przetrwała dwa lata by w końcu zarzucić muzykę i oddać się studiom, podróżom po Azji i rodzinie. Przerwa trwała w latach 1990-95, kiedy to poświęcił się głównie życiu rodzinnemu i doczekał dwojga dzieci: córki (1995) i syna (1997). Na krótko Budgie zostało wskrzeszone w latach 1995-96 w składzie z Thomasem oraz Robertem 'Congo' Jonesem ale skład nie utrzymał się.

W Polsce nagrania zespołu prezentowali na radiowej antenie m.in. Piotr Kaczkowski, który zafascynował się ich pierwszą płytą, Marek Niedźwiecki, Janusz Kosiński oraz Tomasz Beksiński. W lutym, marcu i kwietniu 1985 r. większość nagrań Budgie przedstawił w Trójce w audycji Katalog nagrań red. Grzegorz Wasowski. Dyskografię zespołu podał też wtedy tygodnik Razem, który przedstawił sylwetkę grupy również w 1981 r., a relację z jej koncertów w 1982 r. Koncerty tamte opisała też m.in. Gazeta Młodych.

Obecny skład zespołu
Burke Shelley - gitara basowa, śpiew, instrumenty klawiszowe (od 1967)
Steve Williams - perkusja (1974-1986, od 1999)
Craig Goldy - gitara (od 2008)

Byli członkowie zespołu
Ray Phillips - perkusja (1967-1973)
Brian Goddard - gitara (1967-1970)
Kevin Newton - gitara (1967-1968)
Tony Bourge - gitara, śpiew (1968-1978)
Pete Boot (zmarły) - perkusja (1973-1974)
Myf Isaac - gitara (1975-1978)
Richard Dunn - instrumenty klawiszowe (1976)
Huw Lloyd-Langton (zmarły) - gitara (1978)
Rob Kendrick - gitara, śpiew (1978-1979)
John Thomas (zmarły) - gitara (1979-1988, 1995-1996, 1999-2002)[11]
Duncan Mackay - instrumenty klawiszowe (1982)
Lindsey Bridgewater - instrumenty klawiszowe (1982)
Jim Simpson - perkusja (1986-1988)
Robert "Congo" Jones - perkusja (1995-1996)
Andy Hart - gitara (2002-2003)
Simon Lees - gitara (2003-2007)
Andy James - gitara (2007-2008)

Albumy studyjne
Budgie (1971)
Squawk (1972)
Never Turn Your Back on a Friend (1973)
In for the Kill! (1974)
Bandolier (1975)
If I Were Brittania I'd Waive the Rules (1976)
Impeckable (1978)
Power Supply (1980)
Nightflight (1981)
Deliver Us From Evil (1982)
You're All Living in Cuckooland (2006)

Albumy koncertowe
We Came, We Saw... (1997)
Heavier Than Air - Rarest Eggs (1998)
Life In San Antonio (2002)
Radio Sessions 1974 & 1978 (2005)
The BBC Recordings (2006)

If Swallowed Do Not Induce Vomiting (1980)