Ulubione Wiersze: Władysław Broniewski - Żołnierz Polski

Ze spuszczoną głową, powoli
idzie żołnierz z niemieckiej niewoli.
Dudnią drogi, ciągną obce wojska,
a nad nimi złota jesień polska.


Usiadł żołnierz pod brzozą u drogi,
opatruje obolałe nogi.


Jego pułk rozbili pod Rawą,
a on bił się, a on bił się krwawo,


szedł z bagnetem na czołgi żelazne,
ale przeszły, zdeptały na miazgę.


Pod Warszawą dał ostatni wystrzał,
potem szedł. Przez ruiny. Przez zgliszcza.


Jego dom podpalili Niemcy!
A on nie ma broni, on się nie mści...


Hej, ty brzozo, hej, ty brzozo-płaczko,
smutno szumisz nad jego tułaczką,


opłakujesz i armię rozbitą,
i złe losy, i Rzeczpospolitą...


Siedzi żołnierz ze spuszczoną głową,
zasłuchany w tę skargę brzozową,


bez broni, bez orła na czapce,
bezdomny na ziemi-matce.