Klasyczne krótkometrażowe studium dokumentalne opowiadające o dyspozytorach węzła kolejowego w Tarnowskich Górach. Prawda podpatrzonych kamerą zdarzeń, reakcji, rozmów, ma tu wspaniałą oprawę czarno-białych zdjęć, na których uchwycono napiętą atmosferę ciężkiej nocnej pracy. Obrazy i dźwięki zostały ułożone z precyzją kompozycji muzycznej. Tytuł nie oznacza tylko miejsca opisanych zdarzeń, ale wskazuje na ich charakter: plątanina telefonicznych rozmów, komunikatów, dyspozycji przypomina zagmatwany węzeł. Przystępując do pracy nad tym filmem reżyser szukał tematu, który pozwoliłby mu zaobserwować ludzi mówiących, rozmawiających, coś zapowiadających, wypowiadających jakieś komunikaty, czy dyspozycje. Podczas dokumentacji, zanim Karabasz trafił na stację kolejową w Tarnowskich Górach, przyglądał się dyspozytorom w pogotowiu ratunkowym, pracy radiostacji oraz treningom sportowym. W czasie zdjęć udało się reżyserowi po raz pierwszy skorzystać z lekkiego przenośnego magnetofonu, który zastąpił dotychczasowy sprzęt, czyli ważący ok. 20 kg magnetofon z dwoma akumulatorami po 30 kg. W "Odczytać czas" Kazimierz Barabasz wspominał: "Z dnia na dzień zaczęła się nowa era w realizacji naszych dźwiękowych zdjęć. Mogliśmy teraz bez porównania łatwiej i operatywniej łowić codzienny język ludzi, ukazywać różne style bycia, różne temperatury, różne osobowości - na podstawie ludzkich słów, pauz, zawahań, niepowodzeń... To było dla nas wielkie przeżycie, a przy okazji, nieznane dotychczas doświadczenie warsztatowe."
Komentarze
Prześlij komentarz