Przesłuchana Dyskografia: Limp Bizkit (USA)

Limp Bizkit – amerykański zespół muzyczny grający muzykę z gatunku rapcore i nu metal.Grupa została założona w 1994 roku przez Freda Dursta, Sama Riversa i jego kuzyna Johna Otto. Nazwa pochodzi od gry zwanej limp biscuit, która jest elementem inicjacji niektórych amerykańskich bractw uczelnianych (ang. fraternities). Z innych źródeł wynika, iż podczas rozmowy Freda z jego znajomym padło słowo „mój mózg jest jak zmiękły biszkopt” (ang. „limp biscuit”). Wokaliście przypadło to do gustu i taką nazwę przyjął zespół (zmieniono jedynie pisownię słowa „biscuit” na „bizkit”). Grupa została wypromowana przez zespół KoRn. Wszyscy członkowie Limp Bizkit pochodzą z Jacksonville na Florydzie, oprócz DJ Lethala, który dołączył do grupy podczas trasy koncertowej, jaką odbywała ona z zespołem House of Pain (DJ Lethal należał wcześniej do tego zespołu). W 1997 roku został wydany debiutancki album Three Dollar Bill, Y’All$, który sprzedał się w samej Ameryce w liczbie ok. 1,5 miliona egzemplarzy, dzięki czemu uzyskał status platynowej płyty. W następnych latach Limp Bizkit stawał się coraz popularniejszy dzięki albumom Significant Other (1999) i Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavored Water (2000). Oba wydawnictwa również otrzymały status platynowej płyty. Grupa zdobywała też liczne nagrody (m.in. od stacji MTV). W październiku 2001 roku nastąpił kryzys, kiedy to odszedł Wes Borland. Przez cały rok 2002 zespół szukał nowego gitarzysty, którym został ostatecznie Mike Smith. 23 września 2003 miała miejsce premiera albumu Results May Vary, który podobnie jak poprzednie zyskał status platynowej płyty, choć sprzedawał się znacznie słabiej od poprzedników i został chłodno przyjęty zarówno przez fanów, jak i krytyków. Jednak na tym albumie znalazł się wielki hit grupy - ballada rockowa Behind Blue Eyes, pierwotnie wykonywana przez The Who. W 2004 nastąpiło spotkanie Dursta i Wesa Borlanda, po którym obaj stwierdzili, iż „nie dzieli ich tak wiele, jak im się wydawało” - w konsekwencji czego 15 sierpnia 2004 roku były gitarzysta grupy powrócił w jej szeregi. Oznaczało to równocześnie odejście Smitha. Powrót Borlanda wzmocnił zespół i już pod koniec 2004 grupa rozpoczęła nagrywanie nowego albumu w Kalifornii. W wyniku decyzji Freda nagrywanie prowadzone było również w czeskiej Pradze. Podczas nagrywania albumu, ze względu na stan zdrowotny Johna Otto, tymczasowo jego obowiązki przejął Sammy Siegler. 15 kwietnia 2005 ukazał się owoc pracy w postaci piosenki „The Truth”. 3 maja 2005 została wydana płyta The Unquestionable Truth (Part One). Nie była to jednak pełnowymiarowa płyta: trwała zaledwie 30 minut i została wydana jako EP. Zespół postanowił w ogóle nie promować dzieła – nie powstały żadne teledyski ani single, nie licząc wypuszczonego do internetu nagrania pokazującego grupę w trakcie wykonywania piosenki „The Truth” w studiu. Na nowym materiale muzycy powrócili do „brudnego grania”, jakie znane było z pierwszej płyty. Główny nacisk położono na gitary, wokal Freda Dursta często był porównywany do stylu Zacka de la Rochy z Rage Against the Machine. Mimo otrzymania dobrych recenzji i dobrego przyjęcia przez fanów zostało sprzedanych zaledwie kilkadziesiąt tysięcy kopii albumu, co było skutkiem znikomej promocji płyty. Zespół zapowiedział powstanie The Unquestionable Truth (Part Two). Grupa przez 3 lata nie grała żadnych koncertów, Wes Borland znów opuścił szeregi Limp Bizkit na rzecz swojego projektu (Black Light Burns), a na stronie zespołu od czasu do czasu pojawiały się informacje o pracy w studiu. 12 lutego 2009 zespół oficjalnie ogłosił swój powrót w oryginalnym składzie. Oficjalnie potwierdzona przez zespół została także letnia trasa koncertowa po krajach Europy. Po zakończeniu trasy koncertowej zespół miał w planach rozpoczęcie nagrywania szóstego albumu studyjnego. 24 czerwca 2009 zespół wystąpił na Szczecin Rock Festiwal. Był to pierwszy koncert Limp Bizkit w Polsce. 9 października 2010 roku grupa wystąpiła w klubie Stodoła w Warszawie. Szósty album grupy został wydany 28 czerwca 2011 roku pod tytułem Gold Cobra Nagrania zadebiutowały na 44. miejscu listy OLiS w Polsce. Album promowały single pt. „Gold Cobra” i „Shotgun”[2]. W 2011 grupa zakończyła współpracę z wytwórnią Interscope Records, a w lutym 2012 podpisała nowy kontrakt z wytwórnią Cash Money Records[3]. Na początku 2012 roku w wyniku nieporozumień z zespołu odszedł DJ Lethal. 11 października 2012 roku muzyk powrócił do Limp Bizkit po nadaniu przeprosin do zespołu na Twitterze[4]. Jednakże wkrótce został ponownie zwolniony z zespołu. W 2015 roku z powodu problemów z kręgosłupem basista Sam Rivers został tymczasowo zastąpiony na koncertach przez 23-letniego Niemca Samuela Gerharda Mpungu. Rivers przez cały czas pozostawał oficjalnym członkiem Limp Bizkit i po rozwiązaniu swoich problemów zdrowotnych Sam wrócił na stałe do koncertowania z zespołem, który w marcu 2019 roku zagrał koncert w swoim pierwotnym składzie Od około 2012 roku trwają prace nad albumem Stampede Of The Disco Elephants, jednak wielokrotnie przekładana data premiery, niespójny przekaz ze strony Freda Dursta co do stanu prac nad płytą oraz zaangażowanie członków zespołu w inne projekty muzyczne wzbudzają wątpliwości co do tego, czy album kiedykolwiek powstanie nie tylko ze strony dziennikarzy ale i ze strony samego zespołu. Albumy studyjne 1997: Three Dollar Bill, Y’All$ 1999: Significant Other 2000: Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavored Water 2003: Results May Vary 2005: The Unquestionable Truth (Part One) 2011: Gold Cobra