Dom dla lalek Ibsena – często wystawiany pod nazwą Nora – jest powszechnie uważany za pierwszy publiczny tekst feministyczny w historii dramatu. Choć od premiery minęło już ponad 140 lat, wciąż trudno nam zaakceptować zakończenie spektaklu. W ostatniej scenie spektaklu Nora zdecydowanie opuściła męża i dzieci, bo tylko jedna osoba może zrozumieć, kim jest. Przez wiele lat z powodzeniem odgrywała rolę żony i matki, co okazało się ograniczone i fałszywe. Eleonora nie może już grać w „Norę”, ponieważ w ogóle jej nie wierzy, podobnie jak drastycznie zmienił się jej pogląd na męża i otaczający ją świat. Ibsen rozgrywa akcję swojego dramatu w trzy dni Bożego Narodzenia, ukazując całkowicie świecki i feministyczny „renesans” swojej bohaterki.Przebudzenie Nory stopniowo uświadomiło jej mechanizm behawioralny i nieświadomie powtarzane gesty, co nieuchronnie doprowadziło ją do porzucenia rodziny i wykluczenia się z marginesu społecznego. Nie ma wolności beztroski, nie ma wyzwalającego kiczu – dramat Ibsena to jedna z najpiękniejszych opowieści o głębokiej i bolesnej transformacji. Nora wyszła z bliznami, niepewna, bez imienia, ale szła mocniej po ziemi, mówiąc głosem, który znała. Dziś, pełna populistycznych kłamstw i medialnej dezinformacji, uważam, że jest bardzo potrzebna opowieść o kobiecie, która dzielnie patrzyła w lustro i walczyła o niezależność.
Komentarze
Prześlij komentarz