Frank Zappa był ikoną muzyki i kultury rewolucyjnych lat 70. XX wieku. Dziwi fakt, że tak długo trzeba było czekać na jego filmową biografię. Biorąc jednak pod uwagę różnorodność jego muzycznych dokonań, bezkompromisowy stosunek do rzeczywistości i paradoksy biografii, jego życie nie było z pewnością łatwym tematem. Kluczem do stworzenia filmu był dostęp do filmowych i zdjęciowych archiwów gromadzonych przez samego artystę przez całe życie, aż do śmierci w 1993 roku. Alexowi Winterowi udało się przekonać wdowę po Zappie, Gail, do koncepcji produkcji, która nie jest typowym filmem muzycznym. Poznajemy artystę na tle swoich czasów. Dowiadujemy się, co wpływało na jego rozwój artystyczny od dzieciństwa, jakich wyborów dokonywał w życiu i jakie ponosił konsekwencje. Zappa jawi się jako artysta, myśliciel, ale i bohater popkultury wyprzedzający swój czas, dążący do perfekcji uprawianej sztuki i jej jedności ze społecznymi i politycznymi poglądami tamtej epoki. Ważnymi elementami jego twórczości był humor, kompilacja stylów i paradoks. W filmie udało się wykorzystać te charakterystyczne cechy i stworzyć z nich klucz do opowieści o człowieku, którego cechowała integralność twórczości i pozaartystycznej aktywności. Nie poznajemy tu Zappy linearnie, raczej dotykamy jego emocji i ważnych tematów z życia oraz twórczości. Był nie tylko muzycznym geniuszem, ale także elokwentnym myślicielem, potrafiącym przenosić szaleństwo swoich czasów na wiele gatunków muzycznych w sposób prosty a zarazem inteligentny. Inwestował czas i pieniądze w sprawy, które jego zdaniem miały przynieść dobro wspólne. Tej integralności słów i czynów brakowało wielu zaangażowanym artystom zarówno wtedy, jak i dziś.
Komentarze
Prześlij komentarz