Epitafium: Gina Lollobrigida (ur. 4 Lipca 1927 - zm. 16 stycznia 2023)

Gina Lollobrigida, właśc. Luigina Lollobrigida (ur. 4 lipca 1927 w Subiaco, zm. 16 stycznia 2023[1]) – włoska aktorka filmowa i fotoreporterka. Była jedną z najbardziej znanych europejskich aktorek lat pięćdziesiątych i wczesnych sześćdziesiątych – międzynarodowym symbolem seksu[2]. Gdy jej kariera filmowa zwolniła, rozpoczęła działalność jako fotoreporterka. W 1945, mając osiemnaście lat wystąpiła na scenie Teatro della Concordia w Monte Castello di Vibio w komedii Santarellina[9]. Wkrótce rozpoczęła pracę jako modelka[10]. Brała udział w kilku konkursach piękności i w 1947 zajęła trzecie miejsce w konkursie Miss Włoch[11]. Następnie występowała w niewielkich rolach we włoskich filmach takich jak musical Łucja z Lammermooru (Lucia di Lammermoor, 1946) wg powieści Waltera Scotta, dramat przygodowy Riccarda Fredy Czarny orzeł (Aquila nera, 1946) z Rossanem Brazzim, musical Pagliacci (1948) z muzyką Ruggera Leoncavalla z Titem Gobbim czy dramacie Luiga Zampy Dzwonki alarmowe (Campane a martello, 1949). Po serii włoskich filmów została zauważona przez Hollywood. W 1950 Howard Hughes podpisał wstępny siedmioletni kontrakt z Lollobrigidą na udział w trzech filmach rocznie[8]. Jednak Lollobrigid odmówiła ostatecznych warunków umowy, woląc pozostać w Europie. 15 września 1954 spotkała Marilyn Monroe w trakcie realizacji filmu Słomiany wdowiec w Nowym Jorku. Za rolę wieśniaczki Marii De Ritis w komedii romantycznej Luigiego Comenciniego Chleb, miłość i fantazja (Pane, amore e fantasia, 1953) została uhonorowana Nastro d’argento dla najlepszej aktorki i była nominowana do nagrody BAFTA dla najlepszej aktorki zagranicznej[12]. Jako włoska śpiewaczka Lina Cavalieri w dramacie Roberta Z. Leonarda Najpiękniejsza kobieta świata (La donna più bella del mondo, 1955) z Vittorio Gassmanem otrzymała nagrodę David di Donatello dla najlepszej aktorki[13] i Bambi[14]. W dramacie Jeana Delannoya Dzwonnik z Notre-Dame (1956) na podstawie powieści Wiktora Hugo, z udziałem Anthony’ego Quinna została obsadzona w roli Esmeraldy, za którą zdobyła Bambi[14]. W melodramacie Carola Reeda Trapez (Trapeze, 1956) u boku Burta Lancastera i Tony’ego Curtisa zagrała postać manipulującej uczuciami akrobatki cyrkowej Loli[15], która przyniosła jej nagrodę Bambi[14]. W 1958 Orson Welles nakręcił telewizyjny film dokumentalny ABC Portret Giny. W biblijnym filmie Kinga Vidora Salomon i Królowa Saby (Solomon and Sheba, 1959) z Yulem Brynnerem wcieliła się w królową Saby. Za rolę Marietty w dramacie kryminalnym Julesa Dassina Prawo (La Legge, 1959) odebrała nagrodę Bambi[14]. Za kreację Lisy Heleny Fellini w komedii romantycznej Roberta Mulligana Kiedy nadejdzie wrzesień (Come September, 1961) z Rockiem Hudsonem zdobyła Złoty Glob Nagrodę Henrietty jako światowa ulubienica filmowa. Rola Paulette Bonaparte w dramacie historycznym Jeana Delannoya Cesarska Wenus (Venere imperiale, 1963) ze Stephenem Boydem odebrała David di Donatello i Nastro d’argento[13]. Za rolę matki Carli Campbell w komedii Buona Sera, Mrs. Campbell (1968) zdobyła David di Donatello i była nominowana do Złotego Globu dla najlepszej aktorki w filmie komediowym lub musicalu. Była niebieską wróżką z turkusowymi włosami w miniserialu Rai 1 Przygody Pinokia (Le avventure di Pinocchio, 1972) na motywach powieści Carla Collodiego u boku Nina Manfrediego. Była na okładkach magazynów takich jak „Paris Match” (w styczniu 1963), „People” (w czerwcu 1954), „Time” (w sierpniu 1954), „Life” (w listopadzie 1954), „Esquire” (w maju 1955), „Bravo” (w kwietniu 1959), „Cosmopolitan” (w sierpniu 1959), „Film” (w maju 1968) i „TV Guide” (w styczniu 1985)[16]. W drugiej połowie lat 70. wycofała się z filmu i zajęła fotografią dla świata mody i firm kosmetycznych. Powróciła na mały ekran w roli Franceski Gioberti w operze mydlanej Falcon Crest (1984), za którą zdobyła nominację do Złotego Globu dla najlepszej aktorki drugoplanowej w serialu, miniserialu lub filmie telewizyjnym[14]. Wystąpiła także jako księżniczka Alessandra w melodramacie telewizyjnym NBC Oszustwa (Deceptions, 1985) ze Stefanie Powers i jako Carla Lucci w sitcomie ABC Statek miłości (1986). Przewodniczyła obradom jury konkursu głównego na 36. MFF w Berlinie (1986), gdzie otrzymała również nagrodę Berlinale Camera. W 1987 została uhonorowana niemiecką nagrodą filmową Bambi[14]. W 1991 brała udział w 44. MFF w Cannes.