Przesłuchana Dyskografia: Stevie Nicks (USA)

Stevie Nicks, właściwie Stephanie Lynn Nicks (ur. 26 maja 1948 w Phoenix) – amerykańska wokalistka rockowa i kompozytorka, znana głównie z działalności w zespole Fleetwood Mac i multiplatynowej kariery solowej. W całej swojej karierze napisała ponad czterdzieści singli, które znalazły się w szczytowej pięćdziesiątce list przebojów. Wokalistka została okrzyknięta „Królową Rock & Rolla”, oraz znajduje się na listach 100 najlepszych wokalistów wszech czasów i 100 najlepszych kompozytorów wszech czasów według magazynu Rolling Stone[3][4][5]. Do jej solowych hitów zaliczają się takie utwory jak „Edge of Seventeen”, „Leather and Lace”, „Stop Draggin’ My Heart Around”, „After the Glitter Fades”, „Stand Back” i „Rooms on Fire”. Oprócz wyraźnego wpływu artystki na muzykę pop od połowy lat 70. XX wieku do dziś, zauważalny jest także jej wkład w modę charakterystycznymi ubiorami, które inspirowane były kulturą cygańską[6]. Jako członkini Fleetwood Mac, została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame w 1998 oraz ponownie jako artystka solowa w 2019. Nicks została nominowana do siedmiu nagród Grammy jako artystka solowa[7], oraz pięć razy z Fleetwood Mac, z czego jedna nominacja stała się wygraną.W 1971 roku Fritz rozpadł się. Nicks i Buckingham, którzy w tym czasie zostali parą, zdecydowali się na nagranie płyty. Krążek Buckingham Nicks ukazał się w 1973, i mimo kontrowersyjnej okładki, ani modnego w tamtym okresie psychodeliczno-folk rockowego brzmienia, album nie uzyskał rozgłosu[1]. Mimo tego krążek zwrócił uwagę brytyjskiej grupy bluesrockowej Fleetwood Mac. Założyciel i perkusista zespołu, Mick Fleetwood, szukał nowego gitarzysty i chciał, aby Buckingham objął tę funkcję. Lindsey zgodził się, ale pod warunkiem, że do zespołu dołączy także Stevie. W 1975 roku ukazała się pierwsza płyta Fleetwood Mac w nowym składzie, która w samych tylko Stanach Zjednoczonych zyskała status multiplatynowego krążka i spopularyzowała skomponowane i zaśpiewane przez Nicks single „Rhiannon” i „Landslide”[1]. Kompozycje wokalistki z kolejnych płyt (Rumours z 1977 i Tusk z 1979), takie jak „Dreams” i „Sara” umocniły pozycję zespołu na światowym rynku muzycznym[1]. Szczególnie „Dreams” zyskał dużą popularność, stając się jedynym singlem grupy, który zajął pierwsze miejsce amerykańskiej listy przebojów[20]. Lata 80. XX wieku przyniosły wokalistce wielki sukces w karierze solowej. W 1981 roku, pomimo kontynuowania współpracy z Fleetwood Mac, Nicks zdecydowała się na wydanie pierwszej solowej płyty, Bella Donna. Artystka powierzyła produkcję krążka Jimmy’emu Iovine. Album znalazł się na 1. miejscu amerykańskiej listy przebojów i wkrótce zyskał status multiplatynowej płyty, rozchodząc się w USA w ponad pięciu milionach egzemplarzy[1]. Z albumu pochodzą single „Stop Draggin’ My Heart Around” (nagrane z Tomem Petty), „Leather and Lace” (duet z jej byłym partnerem, wokalistą Donem Henleyem) czy legendarny singel „Edge Of Seventeen”, zainspirowany śmiercią jej wujka oraz Johna Lennona w czasie zimy 1980. W okresie, kiedy Nicks zdobyła wielką popularność jako artystka solowa, wydano kolejną płytę Fleetwood Mac, Mirage (1982), który odniósł sukces dzięki utworowi wokalistki, „Gypsy”[1]. Po sukcesie obu krążków Nicks kontynuowała solową karierę. W 1983 roku Stevie wydała drugą solową płytę, The Wild Heart. Z płyty tej pochodził singel „Stand Back” (w którym na keyboardzie zagrał Prince), który zajął 4. miejsce na amerykańskiej liście przebojów[1]. W 1985 roku artystka wydała trzeci album, Rock a Little, który został bardzo chłodno przyjęty przez krytyków i zyskał raczej neutralne oceny[21]. Pomimo tego płyta promowana przez popularny singel „Talk To Me” zyskała status platyny, a wokalistka odbyła kolejne tournée po Ameryce. W tym samym czasie Nicks zmagała się ze swoimi uzależnieniami, które rozpoczęła jeszcze w połowie lat 70.[1] W 1987 ukazał się album Fleetwood Mac pt. Tango in the Night, który uzyskał kolejny komercyjny sukces z pomocą wokalistki. Kolejne wydawnictwo solowe Stevie, The Other Side of the Mirror ukazało się w 1989 roku, a promował ją utwór „Rooms on Fire”. Płyta stylistycznie różniła się od poprzednich solowych dokonań piosenkarki i nie sprzedawała się tak dobrze jak poprzednie, ale ostatecznie z ponadmilionowym nakładem zyskała status platyny. W 1991 roku Nicks wydała pierwszą składankę – Timespace: The Very Best of Stevie Nicks, na której obok największych przebojów z solowej kariery artystki znalazło się kilka premierowych utworów, z których „Sometimes It’s a Bitch” ukazał się na singlu. W 1993 Nicks opuściła zespół ze względu na kolejne problemy zdrowotne. Następny studyjny krążek Stevie został wydany w 1994 roku i nosił tytuł Street Angel. Album był artystycznym i komercyjnym niepowodzeniem. W 1997 artystka wróciła do zespołu. Studio albums Bella Donna (1981) The Wild Heart (1983) Rock a Little (1985) The Other Side of the Mirror (1989) Street Angel (1994) Trouble in Shangri-La (2001) In Your Dreams (2011) 24 Karat Gold: Songs from the Vault (2014) With Buckingham Nicks Buckingham Nicks (1973)