Judas Priest – brytyjska grupa heavymetalowa założona w 1969 roku w Birmingham (hrabstwo West Midlands) w Anglii[2], znana głównie z dwóch gitar prowadzących i dysponującego bardzo dużą skalą głosu wokalisty. Sprzedano ponad 50 mln płyt i innych nośników dźwięku z utworami zespołuJudas Priest było jednym z pierwszych heavymetalowych zespołów, który wprowadził dwie gitary prowadzące, na których grali K.K. Downing i Glenn Tipton. Połączyli oni brzmienie gitar z unikalnym stylem wokalnym Roba Halforda, by stworzyć charakterystyczny heavyrockowy styl. Jest on często przywoływany przez wpływ na podgatunek rocka, heavy metal.
Wielu ludzi, wliczając w to wpływowych muzyków i wybitne hardrockowe i heavymetalowe zespoły, wierzy, że u podstaw czegoś, co można nazwać „czystym” heavy metalem są wczesne płyty Judas Priest: Sad Wings of Destiny (1976), Sin After Sin (1977) i Stained Class.
Zespół często grał szybciej niż większość grup rockowych tamtych czasów i wniósł bardziej „metalowy” dźwięk gitar. Piosenki wahały się od prostych i bezpośrednich (np. Starbreaker, White Heat, Red Hot), aż do uporządkowanych piosenek, zawierających fragmenty szybkie i głośne, jak i wolniejsze i łagodniejsze (np. Victim of Changes, Run of the Mill, Beyond the Realms of Death). Niektóre piosenki, jak np. Exciter z 1978 roku, były uznawane za przełomowe przez ich czystą srogość i szybkość; zespoły, które coverowały, nie licząc Motörhead, grały je w takim samym tempie. Inne utwory, jak Dissident Agressor, Sinner i Tyrant, były wtedy jednymi, z „najcięższych” piosenek, a dzisiaj są uważane za klasyczne metalowe utwory.
Album z 1978 roku, Killing Machine (w 1979 wydany w USA pod nazwą Hell Bent for Leather) pokazuje zmianę stylu na krótsze, ostrzejsze i bardziej amerykańskie piosenki. Kolejny album, British Steel (wydany 14 kwietnia 1980 r.), poszedł nawet bardziej w tym kierunku i był prawdopodobnie pierwszym albumem z popowymi „hakami”, nagranym w zwięzłej formie, dzięki której był lubiany przez stacje radiowe.
Kolejny album zespołu, Point of Entry (wydany 26 lutego 1981 r.), jest nieco trudniejszy do zdefiniowania, dźwięki są bardzo „surowe” (tzn. brzmienie manipulowane jest tylko minimalnie), a piosenki są bardziej nastrojowe i utrzymane w wolniejszym niż zwykle tempie. Jak przyznał gitarzysta Glenn Tipton, Point of Entry miał trudne zadanie utrzymania się, mimo wysoko ustawionej przez poprzednie albumy poprzeczki i nie udało mu się tego dokonać. Następny album, Screaming for Vengeance (wydany 17 lipca 1982 r.), który zawierał popularny radiowy hit, You’ve Got Another Thing Comin’, razem z kolejnym, Defenders of the Faith (wydany 4 stycznia 1984 r.) jeszcze raz ustawiły wysokie standardy w żywości i produkcji oraz kontynuowały wpływ Judas Priest na kształt heavymetalowego brzmienia. Turbo z 15 kwietnia 1986 wprowadził syntezator gitarowy do szablonu ich brzmienia.
Ram It Down (wydany w 1988 r.) był albumem zawierającym kilka porzuconych i przerobionych utworów z poprzedniego albumu, Turbo, łącznie z tytułowym utworem, album zdobył niewielką komercyjną popularność. Styl był cięższy niż materiał z Turbo, jednak cały czas zawierał syntezatorowe elementy, tak jak poprzednik.
Na Painkiller (1990), Judas Priest powróciło do bardziej bezpośredniego heavy metalu z bardziej technicznym i kontrabasowym stylem perkusji nowego członka zespołu, Scotta Travisa. Ten album stanowi jeden z najcięższych i najintensywniejszych albumów z dyskografii zespołu, na którym słychać charakterystyczny znak Halforda, a w niektórych utworach jego wysoko tonowy głos wzrasta do rozdzierającego uszy krzyku. Death metalowy zespół Death pochodzący z Florydy, scoverował tytułowy utwór na ich albumie The Sound of Perseverance, wydanym w 1998 roku.
Judas Priest wydało również dwa albumy z Timem ‘Ripperem’ Owensem po odejściu Halforda. Jugulator przedstawiał mroczniejsze brzmienie, a teksty skupiały się na surowszych tematach niż jakikolwiek inny album zespołu, wpływ na to miały zapożyczenia z thrash/death metalu. Po różnych opiniach o Jugulatorze, kolejny album, Demolition starał się dotrzeć do każdego fana, łącząc w sobie Jugulatorowy styl riffów, nawiązania do Priestów z lat 80 i sporadycznie nu metalowe dodatki takie jak quasi-rapping, próbki i przemysłowy styl beatów.
Angel of Retribution (2005), który był pierwszym albumem Roba Halforda od 1990 roku, przyczynił się do ożywienia klasycznego heavy metalu. Zawierał piosenki w klasycznym stylu zespołu, takie jak Judas Rising i Hellrider, jak i utwory łączące umiarkowane tempo, bardziej słyszalną perkusję i mniej słyszalne gitary (Worth Fighting For, Wheels of Fire), balladę (Angel) i legendarne Lochness trwające 13:28, który jest najdłuższym utworem grupy.
Kolejny wpis w dyskografii Judas Priest, album Nostradamus został wydany w czerwcu 2008 roku. Dwupłytowy album koncepcyjny opisuje życie XVI-wiecznego francuskiego proroka, Michaela de Nostredame. Na albumie przeważają heavymetalowe, wolne lub umiarkowanie wolne utwory, jednak w części utworów (zwłaszcza w tytułowej piosence) cały czas słychać charakterystyczne heavymetalowe brzmienie zespołu.Judas Priest miało wpływ na muzykę metalową od połowy lat 70, zarówno pośrednio, jak i bezpośrednio. Został uznany w 2010 roku za 78. pod względem ważności artystę wszech czasów przez VH1 i drugi co do ważności zespół metalowy przez MTV (po Black Sabbath)[42]. Slayer uznał ich oddanie dla gatunku, wykonując cover Dissident Aggressor z Sin After Sin na swoim albumie South of Heaven.
Oprócz brzmienia, Judas Priest znani są również ze zrewolucjonizowania heavymetalowego ubioru. Rob Halford przybrał wizerunek macho, który dzisiaj znany jest jako styl hardcore metalowy/motocyklowy/S&M. Halford ubiera się tak od 1978 (co pokrywa się z wydaniem albumu Killing Machine), a reszta zespołu wraz z nim. Ten styl ubioru stał się filarem heavy metalu; wkrótce kilka innych zespołów, szczególnie grających NWoBHM i wczesne ruchy blackmetalowe również przejęły modę zaczętą przez Halforda. Spowodowało to odrodzenie się metalu we wczesnych latach 80, a moda dostała się zarówno do mainstreamu, jak i undergroundu. Nawet teraz nie jest łatwo znaleźć artystę metalowego, który nie ma podobnego wizerunku scenicznego.
Ich popularność i status jednego z przykładowych i wpływowych heavymetalowych zespołów przyniosły im przydomek „Metal Gods” („Bogów Metalu”) od nazwy jednej z ich piosenek
Current members
Ian Hill – bass, occasional backing vocals (1969–present)
Rob Halford – lead vocals (1973–1992, 2003–present)
Glenn Tipton – guitars, backing vocals, keyboards (1974–present)
Scott Travis – drums, occasional backing vocals (1989–present)
Richie Faulkner – guitars, backing vocals (2011–present)
Touring member
Andy Sneap – guitars, backing vocals (2018–2022, 2022–present)
Studio albums
Rocka Rolla (1974)
Sad Wings of Destiny (1976)
Sin After Sin (1977)
Stained Class (1978)
Killing Machine (1978)
British Steel (1980)
Point of Entry (1981)
Screaming for Vengeance (1982)
Defenders of the Faith (1984)
Turbo (1986)
Ram It Down (1988)
Painkiller (1990)
Jugulator (1997)
Demolition (2001)
Angel of Retribution (2005)
Nostradamus (2008)
Redeemer of Souls (2014)
Firepower (2018)
Invincible Shield (2024)
Komentarze
Prześlij komentarz