Brigitte Anne Marie Bardot (ur. 28 września 1934 w Paryżu, zm. 28 grudnia 2025 w Tulon) – francuska modelka, piosenkarka i aktorka filmowa, symbol seksapilu w latach 50. i 60. XX wieku, jedna z największych gwiazd francuskiego kina[3]; później także działaczka na rzecz ochrony praw zwierząt.
Grała w filmach u boku aktorów, takich jak Alain Delon (Sławne miłości, Trzy kroki w szaleństwo), Jean Gabin (Na wypadek nieszczęścia), Sean Connery (Shalako), Jean Marais (Gdyby Wersal mógł mi odpowiedzieć, Przyszłe gwiazdy), Lino Ventura (Bulwar Rumu), Annie Girardot (Nowicjuszki), Claudia Cardinale (Królowe Dzikiego Zachodu), Jeanne Moreau (Viva Maria!), Jane Birkin (Don Juan).
Rodzina i edukacja
Urodziła się jako jedna z dwóch córek Louisa Bardot i Anne Marie Mucel. Ojciec, dyplomowany inżynier, prowadził rodzinny interes. Ma siostrę, Marie-Jeanne. Za sprawą matki rozpoczęła naukę tańca w szkole baletowej. W 1947 została przyjęta do Konserwatorium Paryskiego i przez trzy lata, wraz z Leslie Caron, uczęszczała do klasy baletowej rosyjskiego choreografa Borisa Kniaziewa.
Kariera
W 1949 pozowała dla magazynu „Jardin des Modes”, którym zarządzała przyjaciółka jej matki, dziennikarka Hélène Lazareff. W 1950 pracowała dla marcowego wydania francuskiego „Elle”[4]. Podczas sesji została zauważona przez reżysera Rogera Vadima (jej późniejszego męża), który zapoznał ją ze scenarzystą Markiem Allégretem, ten jednak uznał ją za niezbyt atrakcyjną[5].
Zadebiutowała jako aktorka filmowa rolą w komedii Wioska w Normandii (Le trou Normand, 1952)[6]. W latach 1952–1956 pojawiła się w 17 filmach. W 1953 zagrała rolę w sztuce Jeana Anouilha Zaproszenie do zamku (L'Invitation au château). Zwróciła na siebie uwagę mediów pojawieniem się na Festiwalu Filmowym w Cannes w kwietniu 1953. W pierwszej połowie lat 50. grała głównie role młodych dziewcząt w komediach romantycznych. Zagrała epizodyczne role w trzech filmach anglojęzycznych – w brytyjskiej komedii Doctor at Sea (1955) i amerykańskich: Helena Trojańska (1954) i Act of Love (1954).
Przełomem w jej karierze była rola niezbyt moralnej nastolatki, prowokującej społeczność niewielkiego miasteczka, w filmie Rogera Vadima I Bóg stworzył kobietę (1956). Nasycona erotyzmem scena tańca na stole przyniosła jej sławę i spowodowała istotną zmianę w podejściu do tematów erotycznych w kinie światowym. Film odniósł światowy sukces, do czego przyczyniła się m.in. uroda i seksapil Bardot. Charles de Gaulle mówił, że Bardot była „francuskim artykułem eksportowym równie ważnym, jak samochody Renault”[4]. Poza filmami, do postrzegania Bardot jako symbolu seksu i zmysłowości w dużym stopniu przyczyniły się zdjęcia, które jej robił fotograf Sam Levin. Wiele zdjęć aktorki z lat 50. i 60. wykonał również brytyjski fotograf Cornel Lucas.
29 października 1956 uczestniczyła w dorocznej gali z udziałem brytyjskiej królowej Elżbiety II w Empire Theatres w Londynie. W tym samym roku na Festiwalu Filmowym w Cannes spotkała się z 74-letnim Pablo Picasso, co przyciągnęło uwagę mediów[7]. Zagrała w Babette idzie na wojnę (1959). Za rolę w filmie Henriego-Georges’a Cluzota Prawda (La vérité, 1960) otrzymała od Włoskiej Akademii Filmowej nagrodę im. Davida di Donatello dla najlepszej aktorki zagranicznej[8]. Wkrótce później przeprowadziła się do Saint-Tropez, po czym zagrała w filmie Jena-Luca Godarda Pogarda (1963).
Równolegle z karierą aktorską, w latach 60. i 70. brała udział w różnych muzycznych spektaklach i nagrywała piosenki, współpracując głównie z piosenkarzami, takimi jak: Serge Gainsbourg, Bob Zagury i Sacha Distel. Nagrała m.in. utwory: „Harley Davidson”, „Je me donne à qui me plaît”, „Bubble Gum”, „Contact!”, „Je reviendrai toujours vers toi”, „L'appareil à sous”, „La Madrague”, „On déménage”, „Sidonie”, „Tu veux, ou tu veux pas?”, „Le Soleil de ma vie (cover hitu Steviego Wondera „You Are the Sunshine of My Life”) i Je t’aime... moi non plus.
W 1973 oznajmiła, że rezygnuje z aktorstwa. Na dzień przed swoimi 40. urodzinami (po występach w ponad 40. filmach i nagraniu kilku płyt), W 1974, dla uczczenia swoich 40. urodzin, zdecydowała się na nagą sesję zdjęciową we włoskiej edycji magazynu „Playboy”.
Działalność na rzecz praw zwierząt
Po wycofaniu się z filmu w 1974 postanowiła wykorzystać swoją sławę do promowania praw zwierząt. W 1986 założyła „The Brigitte Bardot Foundation for the Welfare and Protection of Animals” i została wegetarianką. Zebrała trzy miliony franków francuskich na finansowanie fundacji dzięki licytacji, wystawiając na sprzedaż wiele przedmiotów osobistych. W 1999 w liście do chińskiego przywódcy Jiang Zemina, opublikowanym w języku francuskim przez magazyn VSD, oskarżyła Chiny o torturowanie i zabijanie niedźwiedzi oraz wykorzystywanie tygrysów i nosorożców do produkowania afrodyzjaków
W latach 2001–2003 przekazała ponad 140 tys. dolarów na sterylizację bezpańskich psów w Bukareszcie, których liczbę szacuje się na 300 tys. Planowała wybudować dom dla bezdomnych zwierząt, a całość budowy miała być sponsorowana przez aktorkę.
Na początku 2013 zagroziła, że zrzeknie się obywatelstwa francuskiego, jeżeli władze nie zapobiegną uśpieniu dwóch słoni z ogrodu zoologicznego w Lyonie chorujących na gruźlicę
Komentarze
Prześlij komentarz